Heybeli Ada

Oğlumuz 8. ayını tamamladı.

Yavrumuz, minik pirinç tanemiz, 8. ayını tamamladın. Bu inanılmaz bir şey çünkü zamanın bu kadar çabuk geçmesi tam bir muamma... 8 ayda güzel yavrumuz öyle çok yol kat ettin ki, sürünerek başlayan ilerlemelerin emeklemeye, ağlayarak açlığını belli etmelerin bekle maman şimdi geliyor cümlesi ile mama beklemelere döndü, gülücüklerin meraklı bakışlar ve istemelere karıştı...

Çeşit çeşit kahvaltılar yiyorsun, pekmezli, peynirli, yumurtalı, cevizli, bademli…. Dolmalar, köfteler, çorbalar…. Herkes çok yakında sanki yürüyecek diyorlar senin için. Ama daha 1 diş bile uç göstermedi, elin hep ağzında…

Birinden utandığında yada yabancıladığında başını omzumuza yaslıyor yüzünü saklayıp bir ucundan da masum masum bakmaya çalışıyorsun, park yatağının titreşiminden korkunca hemen yatıp yüzünü saklıyor o tarafa bakamıyorsun (korkunun şeklini de öğrendik), hele çalan bir cep telefonu ile sanki çılgına dönüp ona ulaşmak istiyorsun ki evlere şenlik…

Senin yan odada var olman, uyuyor yada sesleniyor olman ne güzel bir duyguymuş, ne yüce bir hismiş.
İyi ki varsın. Ömrün uzun ve sağlıklı olsun…

Park yatak

Park yatak, artık beşiğinde zaptedilemeyen ben, park yatağımda hem güvenle uyuyup hemde rahat rahat kendimi oradan oraya atabiliyorum. Gayet başarılı bir çalışma yaptılar annemle babam...