Ne güzel bir söz. Beni alıp bu günden taaa çocukluğuma götürüverdi bir anda.
o günlerin detaylarını hatırlamaya çalıştım, bir çok net görüntü var kafamda, mutlulukla, gülümseyerek hatırladığım... çocukluğumu doya doya yaşadım mı , "evet" diyebildim kendime şimdi, şu anda.
Tabii eksiklerim acılarım da oldu mutlaka. Gündüzlerden gecelere taşan oyunlar, saf arkadaşlıklar, kaçamak çocuksu aşklar, paylaşılamayanlar, paylaşılanların o sır dolu heyecanı....
Güzel anılarımın arasına sızıveriyor bir anda duyduğum özlemlerin acısı.
Hayatta en çok dostluğa ve aşka değer verdim ben. aşkı buldum çok şükür, inşallah ömürlüktür. Lakin gerçek dostluğa gelince... Can Yücel'in dediği gibi ;
"Asla sevmediğim birine seni seviyorum demedim,
Ya da asla birini severken karşılığını beklemedim.
Dostluğuma değer biçmedim,
Sevgime ise hiçbir zaman sınır çizmedim.
Sevdiysem sonuna kadar gittim ,
Bitirdiysem öldürse de hasreti geriye dönmedim.
Bazen çok kırıldım, bazen belki de kırdım.
Ama hata insana mahsustur dedim.
Affettim, af diledim.
Kimileri birden fazla kırdılar kalbimi ama ben onları yinede affettim.
Onlar belki beni saflıkla yargıladılar.
Belki de içten içe sinsice güldüler.
Ama asıl unuttukları şuydu;Ben aldanmadım!
Aldanan her zaman kendileri oldular ama bunu anlayamadılar.
Bir insan kaybının ne olduğu bilemedikleri için,
Kaybetmek onlar için bir alışkanlık haline geldiği için.
"Oysa ben hiç insan kaybetmedim.
Sadece zamanı geldiğinde vazgeçmeyi bildim o kadar."
Can YÜCEL
Şimdi geçmişten canımı acıtan tek şey vazgeçtiklerim. sürdürülebilseydi....
İnsan aklı ne ilginç , düşünce denen şey ne başıboş serseri, bir anda nerelerden nerelere gidiveriyor insan.
Evet çocukluk insanın anavatanı, yeri yurdu, barınağı, sığınağı, temeli, tüm hayatını besleyen , şekillendiren , hayatına can veren hayat veren bir kaynak, şah damarı, can suyu........
onun iyi besleniyor olması, onun iyiliklerle güzelliklerle, neşeyle mutlulukla doldurulmuş olması ne kadar önemli.
Bunu en güzel Doğan Cüceloğlu bir hatırası ile açıklamış;
"Bir gün seminere başlamadan önce kısa boylu güler yüzlü birisi geldi,
Hocam elinizi öpmek istiyorum, dedi. Ben el öptürmekten pek
hoşlanmadığım için, yanaktan öpüşelim, dedim, öpüştük. Aramızda şöyle
bir konuşma yer aldı:
- Hayrola, neden elimi öpmek istedin?
- Hocam, üç yıl önce sizin bir seminerinizi katıldım. Hayatım
değişti. O seminerden sonra daha mutlu bir ailem var ve size teşekkür
etmek istiyorum; onun için elinizi öpmek istedim.
- Ne oldu, nasıl oldu?
- Üç yıl önce şirketimizin organize ettiği iki günlük bir
seminerde bizimle beraberdiniz. O seminerin bitişine doğru dediniz ki,
“Bir insanın anavatanı çocukluğudur. Çocukluğunu doya doya yaşayamamış
bir insanın mutlu olması çok zordur. Bir annenin, bir babanın en önemli
görevi, çocuklarının çocukluğunu doya doya yaşamasına olanaklar
yaratmaktır.”
Bir süre sustu, bir şey hatırlamak ister gibi düşündü, sonra konuşmaya devam etti:
- Hatta daha da ilerisi için söylediniz; dediniz ki, “Bir ulusun
en önemli görevi çocuklarının çocukluğunu doya doya yaşamasına
olanaklar yaratmaktır.” Ben bir baba olarak sizi duyduğum zaman kendi
kendime düşündüm: Ben bir baba olarak çocuğumun çocukluğunu doya doya
yaşamasına fırsatlar yaratıyor muyum? Böyle bir sorunun o zamana kadar
hiç aklıma gelmediğini fark ettim. Ben ne yapıyorum, diye düşündüm.
Benim yaptığım sanırım birçok babanın yaptığının aynısıydı. Dokuz
yaşındaki oğlum ben işten eve gelince beni görmemeye, benden kaçmaya
çalışıyordu. Neden kaçmaya çalışıyordu, biliyor musunuz, Hocam?
- Hayır, neden?
- Çünkü onu görünce hemen şu soruyu soruyordum. “Oğlum bugün
ödevini yaptın mı?” Tuhaf tuhaf bakıyor, gözünü kaçırıyor, daha da
sıkıştırınca, hayır anlamına gelen, “cık” sesini çıkarıyordu.
Kızıyordum, söyleniyordum, “Niye yapmıyorsun ödevini!” diyordum.
Aramızda sürekli tartışmalar, sürtüşmeler oluşuyordu. Tabii bunun
sonucunda bütün aile huzursuz oluyordu.
Burada biraz sustu, soluklandı. Sanki hatırlamak istemediği
anılar vardı; onların üstesinden gelmeye çalışıyordu. Sonra konuşmaya
devam etti:
- Ben sizin seminerinizden çıktıktan sonra düşünmeye başladım.
“Ben ne biçim babayım,” diye kendime sordum. Seminer için geldiğim
İstanbul’dan çalışma yerim olan Kayseri’ye gidinceye kadar düşündüm;
otobüste bütün gece düşündüm ve sonra kendi kendime dedim ki, eşimle
konuşayım, biz birlikte bir karar alalım. Diyelim ki bu çocuk isterse
beş yıl sınıfta kalsın, ama doya doya çocukluğunu yaşasın.
- Radikal bir karar!
- Evet, uçta bir karar, ama bu karar içime çok iyi geldi, Hocam.
Gerginliğim, üzüntüm gitti, içim rahat etti. Ben eve gelince eşime
dedim ki, hadi gel otur, konuşalım. Yemekten sonra oturduk konuştuk,
çocuklar yattı biz konuşmaya devam ettik. Seminerde anlatılanları
aktardım, böyle böyle böyle diye izah ettim ona ve en nihayet dedim ki,
ya benim gönlümden ne geçiyor sana söyleyeyim. Bizim oğlumuz var ya
bizim oğlumuz, o isterse beş yıl sınıfta kalsın, ama çocukluğunu
yaşasın! Şimdiye kadar onun çocukluğunu yaşamasıyla ile ilgili pek bir
çaba göstermedik, bir bilinç göstermedik, oluruna bıraktık. Gel şimdi
değiştirelim bunu.
- Eşiniz ne dedi?
- Hocam biliyor musun ne oldu?
- Ne oldu?
- Karım hayretle bana baktı ve dedi ki, “Bu ne biçim seminer be!
Kim bu adam? Öyle şey mi olur; yok bizim ki çocukluğunu yaşayacakmış!
Bizim çocuk çocukluğunu yaşarken öbürküler sınıflarını geçecek
ilerleyecek! Öyle şey olmaz.”
- Anlıyorum; anne olarak çocuğunun geride kalmasını istemiyor, kaygılanıyor!
- Fakat hocam ben pes etmedim, bırakmadım, mücadeleye devam
ettim. Her gün, her akşam gece yarılarına kadar karımla konuştum. Üç
gecenin sonunda bana, peki ne halin varsa gör, dedi.
- Pes etti, yani. Peki, sen ne yaptın?
- İşte onu dediği günün sabahı eşofmanımı, ayakkabımı şöyle
kapının yanına bıraktım işe gittim; işten dönünce oğlumun gözüne baktım
ve dedim ki, oğlum bugün doya doya oynadın mı? Bana hayretle baktı ve
“Hayır!” anlamına gelen “cıkk” dedi. O zaman, hadi gel beraber aşağıya
ineceğiz, oynayacağız, dedim. Eşofmanımı giydim, ayakkabımı giydim,
onunla beraber sokağa çıktık. Pencereden arkadaşları bakıyorlarmış,
onlar da sokağa çıktılar; birlikte sokakta oyun oynadık. Akşam saat
altıdan sekiz buçuğa kadar sokaktaydık. Eve gelince toz toprak
içindeyiz, beraber banyoya girdik, duş yaptık. Havluyla kuruladım, çok
mutluyduk ve o günden sonra işten dönünce her gün onunla oynamaya
başladım. Her gün, her gün, her gün oynadım. Yedi gün sekiz gün sonraydı
galiba, bir gün banyodan çıkarken onu kuruluyorum havluyla, kolumu
tuttu, bana döndü ve dedi ki, baba ya, ben seni çok seviyorum. Hocam
nefesim durdu, gözüm yaşardı, konuşamadım. Çünkü farkına vardım ki,
şimdiye kadar sevdiğini hiç söylememişti. Düşündüm, şimdiye kadar hiç
söylemediğinin farkında değildim; belki ömür boyu söylemeyecekti. “Ne
büyük tehlike!” diye düşündüm. Ömür boyu onun bana bu cümleyi
söylemediğinin farkında olmayacaktım.
- Demek farkına vardın, seni kutlarım. Senin farkına vardığın bu
durum birçok anne ve babanın farkında olmadığı gizil, örtük ama önemli
bir tehlike!
- İçimde bir şükür duygusu, havluyla çocuğumu kuruladım ve
giydirdim ve artık her gün oyun oynamaya devam ettik. Zaman geçti, iki
hafta sonra okul, öğretmen veli buluşması için okula davet etti. Daha
önceki veli buluşmalarında öğretmen, “Sizin oğlunuz akıllı bir çocuk,
ama ödevleri kargacık burgacık yazıyor, dikkat etmiyor. Sınıfta
arkadaşlarını rahatsız ediyor, onları itiyor kakıyor, lütfen onunla
konuşun. Ödevlerine ilgi gösterin, sınıfta arkadaşlarını rahatsız
etmesin. Ödevlerini doğru dürüst yapsın,” demişti. O nedenle öğretmen
buluşmasına gitmekten çekiniyordum. Bu davet gelince ben eşime dedim ki,
hadi okuldaki buluşmaya beraber gidelim! Yok, dedi, sen tek başına
gideceksin, ben gelmeyeceğim.
- Eşiniz gelmek istemedi!
- Hayır istemedi. Ya beraber gidelim, diye ısrar ettim hayır
hayır sen yalnız gideceksin dedi. Ben yalnız gittim ve diğer veliler
geldikçe sıra bende olduğu halde sıranın arkasına geçtim, sıranın
arkasına geçtim ki başka kimse olmadan öğretmenle konuşayım, diye.
Mahcup olacağımı düşünüyordum. Her şeyin daha kötüye gittiğini
düşünüyordum. En nihayet bütün veliler öğretmenle konuşmalarını bitirip
gittiler. Sıra bende! Öğretmenin karşısına geçtim, bana baktı gülümsedi,
siz ne yaptınız bu çocuğa, dedi. Hiç cevap vermedim, önüme baktım.
Lütfen söyleyin ne yaptınız bu çocuğa, dedi. “Çok mu kötü hocam?” diye
sordum. Gülümsedi, hayır, kötü değil, dedi. “Artık sınıfta arkadaşlarını
hiç rahatsız etmiyor, ödevleri iyileşti, tam istediğim öğrenci oldu. Ne
yaptınız bu çocuğa siz?”
- Herhalde bir baba olarak çok mutlu oldunuz?
- Hocam biliyor musunuz öğretmenin karşısında ağlamaya başladım.
İnanamıyordum kulağıma, içimden, vay evladım, biz sana ne yaptık
şimdiye kadar, duygusu vardı. Eve geldim, karım yüzüme baktı, gözlerim
ağlamaktan kıpkırmızı. “O kadar mı kötü?” diye sordu. Ona da cevap
veremedim Hocam, ona da cevap veremedim! Ağladım. Daha sonra anlattım.
Hocam onun için sizin elinizi öpmek istedim, teşekkür ediyorum. Benim
oğlumun ve onun küçüğü kızımın hayatını kurtardınız. Ailemin mutluluğu
kurtuldu. Hakikaten bir insanın anavatanı çocukluğuymuş. Anavatanı mutlu
olan bir çocuk çalışmasını, okulunu her şeyini bütün gücüyle yapar ve
orada başarılı olurmuş.
“Gel seni yeniden kucaklayayım!” dedim. Kucaklaştık.
“Çocuklar gülsün diye!” yaşayalım. Çünkü insanın anavatanı
çocukluğudur. Çocuklar gülerek, oynayarak büyürse, sonunda büyükler
güler. Büyükler mutlu olup gülümseyince tüm ülke, tüm insanlık güler.
Çocukların gülmesine hizmet veren herkese selam olsun!
Doğan CÜCELOĞLU"
